Kao davljenik hvatam se za granu nade
izniklu iz korena tvoje ljubavi,
pokušavam da sačuvam najlepši deo sebe
zbog kog si me zavoleo,
iskru sreće što blista u očima
i zasenjuje tugu našeg vremena.
Da vratim dušu punu elana i snage
koja je bila spremna da se uhvati u koštac
sa sudbinom i životom punim iznenađenja
da oživim srce kom je ljubav svetinja
zbog koje je doživelo najteža stradanja.
Kao davljenik opet crpim snagu sa tvog nepresušnog izvora dobrote,
napajam suve vene iskrenošću tvojih namera
da me sačuvaš od sveta vukova.
U toplini tvojih reči tražim utočište
od straha zloslutnih misli,
priznajući i tebi i sebi
da si rehabilitacioni centar mog duševnog i telesnog postojanja
a ja davljenik kom bez tebe
bio bi kratak rok trajanja.
Ljiljana Vojnović
