Voli me tišinom, izdaleka
nemo da se preslikamo u ljubav
jer reči su
grub dodir stvarnosti
a mi mrtvi pejzaž
slikara u pokušaju.
Voli me izdaleka
ponos dok seku kao korov
kroz slovo nečijeg imena
moga što vuče tragove
kroz slobodu nemanja tebe
i imanje mene netaknute.
Voli me kao što voleti nije umeo niko
pa ni ti koji si učio slova ljubavi
iz bukvara o savršenosti pesme
koju nismo znali napisati zajedno.
Voli me kroz dodire
koji su gasili
naših tela strast
pod imenom ljubavi
čiju glad slepi
nismo znali prepoznati.
Voli me tišinom, izdaleka
dok grizeš olovku nadom
a ja čekam da vaskrsnem
na belini tvoga papira
kao koštana srž
pesme o ljubavi
u kojoj nismo umrli.
Ljiljana Vojnović
